ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΒΑΛΩ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ- Η ΤΑΙΝΙΑ



"Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος" λέγεται η  καινούρια ταινία του Κάουφμαν που προβάλλεται από την διαδικτυακή πλατφόρμα NETFLIX από τις 4 Σεπτεμβρίου. 
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιαν Ριντ που ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει αλλά θα το κάνω το συντομότερο δυνατόν αφού η ταινία με εντυπωσίασε.

Λίγα λόγια για την υπόθεση 

Μια νέα γυναίκα που το όνομά της δεν αποσαφηνίζεται ως το τέλος της ταινίας ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του μόλις ολίγων εβδομάδων συντρόφου της Τζέικ για να ταξιδέψει μαζί του  στην απομακρυσμένη αγροικία στην οποία μένουν οι γονείς του και να περάσουν εκεί την βραδιά. 



Στην αρχή όλα δείχνουν φυσιολογικά, ως ένα βαθμο, με το ζευγάρι να έχει εξαιρετικούς διαλόγους για τη ζωή και την ύπαρξη, να συμφωνούν ή να διαφωνούν με ευγένεια, ενώ παράλληλα ακούμε τις μύχιες σκέψεις της γυναίκας με την χαρισματική υποβλητική φωνή της Τζέσυ Μπάκλευ, που θέλει να τις κρατήσει κρυφές από τον Τζέικ. Μια από αυτές είναι η φράση "σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος" δίχως να δίνει έναν απολύτως λογικό λόγο που την κάνει να θέλει να τερματίσει τη σχέση ...Ή ίσως κάτι βαθύτερο που την τελματώνει. Ωστόσο σε πείθει η αλήθεια της. 
Η διαδρομή καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού κυλάει ομαλά, με μόνο στοιχείο αγωνίας την κακοκαιρία και το χιόνι που πυκνώνει όσο περνά η ώρα.
Περιέργως, ένιωσα την ταινία να γίνεται όλο και πιο σκοτεινή όσο το τοπίο γινόταν λευκότερο και αυτό μου δημιούργησε μια ανατριχιαστική αίσθηση στην ραχοκοκαλιά σαν να βλέπω ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ που σε τρομάζει δίχως jump scare μα καταφέρνει να σε κρατά σε εγρήγορση. 


Από την στιγμή που το ζευγάρι φτάνει στο σπίτι των γονιών του Τζέικ όμως όλα αλλάζουν.
Παράξενες συνδέσεις, εξωπραγματικά συμβάντα, δύο ιδιόρυθμοι άνθρωποι και ένας ρευστός ακαθάριστος χρόνος συνδέει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια ονειρική ατμόσφαιρα, που μοιάζει να βρίσκεται μέσα στην φαντασία της κοπέλας, ή σαν να ξεπετάχτηκε από το υποσυνείδητο της την ώρα που "αποκοιμήθηκε από το πολύ κρασί"  όπως της εξηγεί λίγο αργότερα ο Τζέικ.


Ο δρόμος της επιστροφής εν μέσω κακοκαιρίας είναι πλέον σε άλλη τροχιά και η ταινία φλερτάρει από εκεί και ως το τέλος της με το παράλογο και την αγωνία της ύπαρξης αφήνοντάς μου ένα πλήθος συναισθημάτων μετά τους τίτλους τέλους.

Η άποψη μου είναι ότι αυτή την ταινία πρέπει να τη δείτε. Είναι από τις ταινίες που δεν μπορείς να τις εξηγήσεις και δεν χρειάζεται να τις εξηγήσεις διότι θα χάσουν κάτι από τη μαγεία τους. Μιλάει μέσα σου από τη στιγμή που ακούγεται η υποβλητική φωνή της πρωταγωνίστριας έως το παράδοξο φινάλε που από ότι έμαθα είναι εντελώς διαφορετικό από το τέλος που δίνει ο συγγραφέας στο βιβλίο του και ομολογώ με στενοχώρησε αλλά και με δικαίωσε κάπως διότι βλέποντας την ταινία, το τέλος της με παραξένεψε σαν να μην της ταίριαζε. Ίσως να προτιμούσα του βιβλίου... 
Όμως αυτό είναι μια δική μου σκέψη και δεν θέλω να σας επηρεάζει. 

Σε γενικές γραμμές είναι μια αξιόλογη ταινία που την συστήνω σε ανθρώπους σαν εμενα, που τους αρέσει το παράλογο αρκεί να έχει περιεχόμενο και λόγο ύπαρξης και να μην συμβαίνει μονο και μόνο για την πρόκληση δίχως να έχει τίποτα να πει. 
Η ταινία του Κάουφμαν έχει πολλά να πει και πολλά περισσότερα να δείξει μέσα από τις εκστατικές της εικόνες.
Σαν ένα παζλ αταίριαστων κομματιών που περιέργως κόλλησαν αρμονικά, θίγονται  συμπαντικές έννοιες όπως αυτές του χρόνου,της ζωής ,του θανάτου, της ψυχής, μέσα από ένα ταξίδι των έμβιων όντων επάνω σε έναν πλανήτη που πεθαίνει.
Ίσως από μοναξιά.

Παίζουν:Τζέσυ Μπάκλευ
Τόνι Κολέτ, Ντέιβιντ Θιούλις Τζέσι Πλέμονς

Σύντομα θα διαβάσω και το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. 

Για να δω πως σκέφτηκε να βάλει ένα τέλος ο ίδιος ο συγγραφέας .




«Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος. Από τη στιγμή που θα εμφανιστεί αυτή η σκέψη, παραμένει. Κολλάει. Αντέχει στον χρόνο. Κυριαρχεί. Ως προς αυτό, δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Πιστέψτε με. Δεν φεύγει. Είναι εκεί, άσχετα αν μ' αρέσει ή όχι. Είναι εκεί όταν τρώω. Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι. Είναι εκεί όταν κοιμάμαι. Εκεί κι όταν ξυπνάω. Είναι εκεί διαρκώς. Διαρκώς.»
Ο Τζέικ και η φίλη του -που αφηγείται την ιστορία και σκέφτεται να βάλει ένα τέλος στη σχέση τους, αλλά δεν του το έχει πει- πηγαίνουν στην απομονωμένη αγροικία όπου ζουν οι γονείς του. Ύστερα από μια άβολη, και κάπως τρομακτική, βραδιά, παίρνουν τον μακρύ δρόμο της επιστροφής. Όμως, μια παράκαμψη, και ξαφνικά ο εφιάλτης ξεκινά - εκείνη καταλήγει αποκλεισμένη σε ένα έρημο σχολείο από όπου προσπαθεί να ξεφύγει.
Με συνεχείς ανατροπές κι ένα τέλος που σου κόβει την ανάσα, ο Ίαν Ριντ σε αυτό το ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ διερευνά την έννοια της ταυτότητας, βουτά στην άβυσσο του ανθρώπινου ψυχισμού και θέτει ερωτήματα για την ελεύθερη βούληση, την αξία των σχέσεων, τον φόβο και τα όρια της μοναξιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις